Tot in de haarvaten dreunt dit nummer van Kasabian constant door de fysiek van Jonas, Benno en Gavin, de talentvolle presentatoren van De Bananenrepubliek. Daarom drinken ze euroshopper bier, fluiten ze altijd naar vrouwen en slapen ze hooguit twee uur per dag. Niet alleen omdat het kan, maar omdat ze vinden dat het zo hoort!
vrijdag 18 februari 2011
donderdag 17 februari 2011
Supatra Sasuphan: officieel 's werelds harigste meisje
Apetrots is ze, de 11-jarige Supatra Sasuphan uit Thailand. Ze mag zich nu officieel 's werelds harigste meisje noemen. Ook op haar school is ze nu extreem populair sinds haar vermelding in het Guinness Book of Records en dat terwijl ze voorheen werd uitgescholden voor 'monkeyface' en 'wolfchild'!
Welnu, ben je het niet eens met haar vermelding omdat je een vriendin hebt die nog hariger is, tip ons dan!
Meer van Supatra: click!
Meer van Supatra: click!
dinsdag 15 februari 2011
CD review: Seasick Steve - Dog House Music
Seasick Steve (69 jaar jong) is een man van de straat met een zeer complexe jeugd. Geslagen, uitgescholden en mishandeld door zijn stiefvader in zijn tienerjaren. Wat doe je dan? Juist, je loopt weg van huis, pakt je 3-snarige Japanner en gaat speelt de blues.
Deze opname bij Jools Holland was DE doorbraak van Steve. Afgelopen zomer heb ik het genoegen mogen hebben om hem live te mogen aanschouwen bij Rock Werchter. Sensationeel!
Steve heeft een 3-snarige gitaar, een 1 snarige Bo-Diddley gitaar en plugt deze waardeloze instrumenten -zoals hij zelf zegt- direct in een Roland mini-versterker. Meer heeft deze man niet nodig om de blues te spelen. En hij speelt goed.
Het mooiste van dit alles is het contrast wat deze man had tegenover andere bands. Neem bijvoorbeeld Metallica: dit circus uit Amerika komt met 4 vrachtwagens vol met gitaren, gigantische versterkers en meer dan 40 (?) roadies om de boel te laten werken.
Steve heeft daarentegen bijna niets wat te vergelijken is met Metallica: een oude Mercedes tourbus, 3 gitaren los slingerend in dit rijdende wrak, zijn mini-versterker en een goede fles Whisky. Done!
Deze opname bij Jools Holland was DE doorbraak van Steve. Afgelopen zomer heb ik het genoegen mogen hebben om hem live te mogen aanschouwen bij Rock Werchter. Sensationeel!
Steve heeft een 3-snarige gitaar, een 1 snarige Bo-Diddley gitaar en plugt deze waardeloze instrumenten -zoals hij zelf zegt- direct in een Roland mini-versterker. Meer heeft deze man niet nodig om de blues te spelen. En hij speelt goed.
Het mooiste van dit alles is het contrast wat deze man had tegenover andere bands. Neem bijvoorbeeld Metallica: dit circus uit Amerika komt met 4 vrachtwagens vol met gitaren, gigantische versterkers en meer dan 40 (?) roadies om de boel te laten werken.
Steve heeft daarentegen bijna niets wat te vergelijken is met Metallica: een oude Mercedes tourbus, 3 gitaren los slingerend in dit rijdende wrak, zijn mini-versterker en een goede fles Whisky. Done!
CD review: Them Crooked Vultures
Them Crooked Vultures; de nieuwe superformatie die naar eigen zeggen voor wereldheerschappij gaat. DG, JPJ en JH kweekten bij menig muziekliefhebber torenhoge verwachtingen met hun debuutalbum en wisten het na de release nog waar te maken ook.
Bij mij in ieder geval wel. Bijna elk nummer is interessant en houdt je oortjes gespitst in de juiste richting. Denk hierbij aan goed doordachte, in-je-kop-blijven-zittende riffjes, zanglijnen en drumpartijen.
Een goed voorbeeld van dit alles zijn de nummers Elephants, Gunman & Warsaw. Harde, strakke gitaren met de melancholische, boozedzangklanken van Josh Homme.
Al met al is het wel muziek met een vrij hoge drempelwaarde en daarom niet al te toegankelijk is voor iedereen: sommige nummers zul je meerdere malen moeten luisteren om er een touw aan vast te kunnen knopen … althans; dat gold voor mij.
Conclusie? Geef ze even de tijd en Them Crooked Vultures maken het waar. Het album is scherp op een hele gepolijste manier: alles klinkt heel ‘eerlijk’ en recht voor z’n raap. Pwopew wock ‘n woll!
Bij mij in ieder geval wel. Bijna elk nummer is interessant en houdt je oortjes gespitst in de juiste richting. Denk hierbij aan goed doordachte, in-je-kop-blijven-zittende riffjes, zanglijnen en drumpartijen.
Een goed voorbeeld van dit alles zijn de nummers Elephants, Gunman & Warsaw. Harde, strakke gitaren met de melancholische, boozedzangklanken van Josh Homme.
Al met al is het wel muziek met een vrij hoge drempelwaarde en daarom niet al te toegankelijk is voor iedereen: sommige nummers zul je meerdere malen moeten luisteren om er een touw aan vast te kunnen knopen … althans; dat gold voor mij.
Conclusie? Geef ze even de tijd en Them Crooked Vultures maken het waar. Het album is scherp op een hele gepolijste manier: alles klinkt heel ‘eerlijk’ en recht voor z’n raap. Pwopew wock ‘n woll!
Abonneren op:
Posts (Atom)